Ekim ayı sanki
bir yıl gibi, çok uzun sürdü.
Sonbahar artık bu duruma dercesine her yerde, hissetmiyor musunuz? Akşam serinliği ve belki de soğuğu yerini kış mevsimine hazırlıyor. Ağaçlar derin bir uykuya dalmış gibi... Günler çabucak tükeniyor. Yakup Kadri kitaplarını çok severim; belki kimi karakterleri kanlı canlı yürürken görebilir hissinden belki de kelimelerin tasvir ettiği günlerin tanıdık gelmesinden... Okumadıysanız eğer tavsiye ederim. Önceki yazılarımda paylaştığımı hatırlıyorum. Klasikler daima özeldir ve zamanın öncesinden sonrasına incecik bir köprü kurar. O köprünün taşlarını ise yaşantılarınız oluşturur.
Yazarın da belirttiği gibi notlarım;
"Sonbahar denilen mevsim ne hazin bir mevsimmiş! Bu, adeta yazın çürüyüşü, parça parça çürüyüp dökülüşü gibi bir şeydi..."(Kiralık Konak/Yakup Kadri)
Kış mevsimi zamanı
hızlandıran mevsimdir benim için. Zamanı tutmak isterken avuçlardan birer birer dökülen kum tanecikleri gibi. Son zamanlarda kısa notlar almadığımı fark ettim. Hayat çok hızlı ve onu tutmak imkansızsa kelimelerim nerede diyordum? Uzun zamandır elim kitaplara gitmedi belki de kitaplar beni çağırmadı; kim bilir...
Aslan burçlarının senesi 2023 olacak diyorlar ama artık olmazsa diye düşünmek de istemiyorum :D 2022 yorucu geçti. Yavaş geçtiğini düşündüğüm anlarda dahi şimdi dönüp baktığımda çok fazla şey olmuş sayfaları dolduracak ancak anlatım için yorgun bırakan. İyi bir iş ve atamadan umudumu kestim en azından öğretmen olduğumu unutmayacak şekilde işimi yapayım diyorum, o da olmuyor. Zamanla birlikte geçen umutlar da kayboluyor.
En iyi ben bir köpüklü Türk kahvesi yapayım. İnsan başka ne yapabilir?
