CAN SIKINTISI

 

               Yazmanın rahatlattığına inananlardanım. Kızdığında küfür edenlere nedense imrenmişimdir. Belki de yazarak rahatladığımdandır. Sözlerle kızgınlığımı belli edemem. Aslında kelimelerin gücüne inanmak benim karakterime öyle bir yer edinmiş ki konuşmaktansa bana kızan birisinin bana yazmasını her daim istemişimdir. Daha samimi gelir. Daima samimi insanlar olmasını isterim çevremde. Gerçi bu yönden fazlasıyla talihsiz olsam da yine de şükrediyorum; güvenebildiğim bir kaç dostum olduğu için.

            İnsan yazmaya başlayınca zihnindeki kötü duygular yerini ya kaybeder yada yerini sağlamlaştırır. Belki de sadece iyi şeyleri yazmalıyım. Lakin hayat her zaman böyle devam etmiyor. Bir arkadaşıma geçenlerde söylemiştim hayatındaki kötü zamanlar yerine iyi zamanları yaz ki unutulmaz olan kötülükler yerine iyi zamanlar olsun... Utanıyorum ki söylediklerimin arkasında duramıyorum kimi zaman. Üzüntülerim bazen daha baskın çıkıyor. Nerden başlayacağımı da bilmiyorum ki... Bir insanın yalanını yakaladığında o insana yalan söylüyorsun demek neden bu kadar zor? Sorusundan mı başlasam yoksa sessiz kalmaktan başka çare göremediğim için mi kendime kızdığım için mi... Emek vermek çaba harcamak doğamızda var buna sonuna kadar inanıyorum. Fakat emek verdiğin halde olmuyorsa bırakmaya bile izin verilmiyorsa ne yapılmalı bilmiyorum. Sadece yol ortasında kalmak fazlasıyla yorucu... Emeklerinin karşılığı alamamak da cabası. Sadece haklı çıkmak için yalan söylenmesine tahammül edemiyorum.

        Keşke kuşlar gibi olabilsek... Rüzgara kendimizi kaptırsak ve güzel insanlarla karşılaşabilsek. Bu şehri üniversite okurken çok özlemiştim şimdi özlemenin güzelliğine inanıyorum. Bazen özlemek daha iyi... Özlerken daha kolay...

Kararsız Karalamalar

Zamanı durduralım sonrası için

 uygun bir yerde inelim ve geçmekte olan hayatımızı seyredelim. Kaç mevsim sonrasına söz verdiğimizi unutmadan...Şubat ayı çok hızlı geldi ve çok hızlı da gidiyor. Yapacak yığınla işim, düzenlenecek bir dolu kitaplar var. Kitap hediye etmeyi seviyorum. Sanırım bu duygunun da zamanı var ve geldi. Bazı kitaplarım öylesine kıymetli ki kimsenin dokunmasını dahi istemeden bir rüya gibi izlerim onları ve onların içerisindeki dünyayı. Çocukluk alışkanlığı işte. Kitapların dünyasının günümüz dünyasından daha anlamlı olduğunu savunma alışkanlığım sabitler her daim kendini. Benden kaynaklı bir durum mu emin değilim lakin yaşadıkça daha çok anlıyor insan. Pembe bir fanusla çevrili olduğunu ... Ellerini uzattıkça, korktuğun hayallerinle yüz yüze geldikçe ve bir oda dolusu hüzünlerle karşılaştıktan sonra kitaplarım ve ben diyorsun. Bu ara Adana oldukça rüzgarlı. Kışı unutturmaya çalışırcasına bir güneş sevdalısı. Güneş ısıtmasa da bir sonbahar sanki tüm çevre. Böyle de olunca insanın pek dışarı çıkmaya gönlü olmuyor. Bazen de tam tersi bir yığın kalabalık ortasında durup zamanın senden önce geçmesini izlemek istiyor insan. Bugün de o günlerden biri işte. Sadece durmak istediği günlerden biri. Aslında güne kitaplarımı düzenleme isteğiyle uyanıp bana tamamen uzak sohbetlerin ortasında buldum kendimi. Çok sıkıldım. En kötüsü de alışkanlıklarımdan da sıkıldığımı fark ettim. Zamanın tik taklarının çabucak geçmesi için dua ettim. Eve adım atar atmaz yarım kalan kararıma yöneldim. Dağınıklığı düzenlemeye . Fakat sonra nedense vazgeçtim. Bir arkadaşım söylemişti . Beni en iyi masam yansıtıyor eğer o gün gerçekten kararsızsam masama dokunmam dağınıklığı görmem bile ne zamanki kafamdaki raflar düzenli bir şekilde dolmayı bekler o zaman masamdaki bütün kitapları düzenler yeni yeniden okumak için ayıracaklarımı ayırım... 

Sanırım her şeyin zamanı var. Dağınıklık yerini benle beraber düzene bırakacak biliyorum.(annem kızana kadar tabi ki 😊😊😊😊) şimdilik sadece hediye edeceğim kitaplarımı ayırıp kararlarımın düzenini beklemem gerekecek. Olsun bakalım Şubat ayının güzelliği adına umarım sizlerden de yeni kararlar alma aşamasında olanlar zamanı geldiğinde en güzel sonuçlarla karşılaşırlar ...

20'Lİ YAŞLAR

  
 

(Yazdan kalma Torosların güzel doğasından...)

 Özlüyorum... Ne gariptir ki 20'li yaşlarımda özlüyorsam 30 ve sonrası için ne yapacağımı cidden düşünemiyorum. Yaşamak her anlamıyla güzel belirli bir kelime ile açıklanamayacak kadar masumane bir söyleyiş... Dudaktan dökülen harfler bile ne kadar naif... Yaşamak. Geriye bakıp sorduğumda bir dolu sınavlarla geçen bir hayat görüyorum. Yapmak istediklerimi ya yarısında bırakmış ya da hiç başlamadan yorulmuş bir dünya. Ancak iyi ki dediklerimi hatırlamak bana güven veriyor. İyi ki tanıdığım insanlar var iyi ki sevdiğim çiçekler var iyi ki aynaya baktığımda gülümseyebiliyorum. Umut denen o nadide çiçeği sarıp sarmalayan güzel kalplerde sevgi pırıltıları görüyorum. Geçenlerde arkadaşlarımla konuşurken fark ettim. Zaman çölde avuçladığın kum taneleri gibi kayıp giderken kıymetini bilemediğimiz o kadar çok şey var ki... Nelere güldüğümüzü unutmamakla başlayabiliriz değil mi? Çocukluğuma dair güldüğüm ve çok sevdiğim izlemekten keyif aldığım 7 numara dizisi vardı mesela. Şimdiki diziler gibi insanlara yalnızca kötü duyguların gösterildiği entrikasız ve acısız olaylar olmaz demenin tam zıttı olan dizi. Canım sıkıldıkça da özellikle vize haftamda izlediğim 7 numara dizisi. Bu ara yeniden başladım izlemeye. Bir bölüm falı tutarcasına herhangi bir bölüm açıp başlıyorum izlemeye. Mutlu oluyorum. Zihnime birden şu cümle geliyor; Anlamlı olan şeyler zamana da dayanır sana da. Sen değiştim desen de eline almaktan yorulmadığın bir kitap, izlemekten bıkmadığın bir film mutlaka vardır. O yüzden duyguların güzelliğini zihnine yaz...

   

     Dün dizi bölüm falını tuttum ve izledim. Sonlara doğru farkına bile varmadan not almışım;

Hiç görmeden bildiğim; görünce tanıdığımsın... Anlamı noktasını çoktan aşan bir cümle. Armağan'a Haydar söylüyordu bu güzel cümleyi... Bazı cümleler de böyle değil midir? Umuda olan sevginin göstergesidir. Farkına bile varmadan gönlümüzden dökülür gider...

  Bugün nasıl geçiyordur bilemem belki stresten patlamak üzeresiniz belki uzun uzun yürümek istiyorsunuz; unutmak için. Böyle zamanlarda işe yarar mı bilemem ama çocukluğunuza dair sevdiğiniz bir anıyı o kırk kilit altına aldığınız yerden çıkarın hatırlayın. Mutluluk elle tutulan bir nesne değil ama mutluluk görünülebilinir. Uzaktan uzağa duyulan korkular bir keman sesi gibi size yaklaşıyor da olabilir. Böyle zamanlarda hatırlayın. Hatırlamaktan korkmayın. Büyüdüğünüzü hissetmekten bıkmayın. Öyle yada böyle aynadaki gördüğünüz o yüz size en doğrusunu söyleyecektir. Sevginizi hatırlayın... Eski bir müzik kutusuna saklanan hayallerinize inanın...