DOĞRU ŞAMPUAN

 

   

Doğru şampuanı bulmak bence büyük bir şans! Ki hala aramaktan vazgeçmesem de bir ara gerçekten saçlarıma iyi gelecek güzel bir şampuan var mı diye sorguluyordum. Uzmanlar şampuanınızı değiştirin sabit kalmasın diyor aslında haklılar da saç bir süre sonra alıştığı özellikleri yadsımaya başlıyor. Son iki yıldır özellikle parabensiz ürünleri tercih etmeye çalışıyorum. Saç konusunda da bir dönem saçlarım çok fazla döküldüğü için hassaslaştım sanırım. Dökülmeler de kansızlık etkili olsa da stres de oldukça önemli bir faktör. Hayatımızdan stresi uzaklaştırmak bu zamanda zor ancak insan bir şekilde stresi yönlendirmeyi başarıyor. Eda Taşpınar at kuyruğu şampuanını ablam almış memnun kalmıştı bende onun tavsiyesi ile almış bulundum. Sonrası benim şikayetlerimi o da dile getirince sanırım saç derisi hassasiyetleri de değişiyor.

 

             "Daha Işıltılı ve Dolgun Saçlarla Sen de Büyüle Herkesi..." sloganı ile  tüm saç tipleri için olan bu kozmetik şampuanı (benim çabuk yağlanan bir saç tipim var) yılbaşı indirimi zamanı almıştım.

etkileri: Saçların zarar görmüş keratin yapısının onarılmasına yardımcı olarak saçlara gövde ve hacim kazandırır. Saçları besler. Saçları yüzey aktiflerin irritasyonuna karşı koruyarak nemlendirilmesine yardımcı olur. At kuyruğu bitkisi ile zenginleştirilmiştir. Paraben katkı maddesi içermez.

        Belirtilen özellikle bunlar... Paraben katkı maddesi içermemesi dolasıyla ve ablamın tavsiyesi ile aldığım bu şampuanı kullanırken fazla bir saç dökülmesi yapmaması ilk başta hoşuma gitse de çünkü şampuan değişimleri sırasında çok fazla saç dökülmesi yaşanıyor. Bana tavsiye edilen özellikler arasında saçlardaki yumuşaklık hissinin hemen kendisini göstermesi vardı evet bu özellik artı bir yön ancak kullanım sonrası neredeyse aradan vakit geçmeden kaşıntı yapması ve saç derisindeki sivilce oluşumu beni oldukça hüsrana uğrattı. Bende bu etkiler hemen oldu. Ablamda ise daha sonra oldu. Beklentilerimin altında kaldı. Saç dökülmesi değişim sırasında olmasa da sonrası dökülmenin devam etmesi ikinci kez alır mıyım sorusuna Hayır cevabını verdirtiyor.

        

Yorumlarınızı bekliyorum. Sizin de memnun kaldığınız şampuanlar varsa lütfen yorumlarınızda belirtin :)

ANTONIO BANDERAS PARFUM

 

 

Sevdiğiniz vazgeçemediğiniz kokular var mı? Genelleme yapmak, kokuların karakter analizi haddim değil. O yüzden ben kendi sevdiğim vazgeçemediklerim üzerinde duracağım. Özel gün kokusu(düğün, davet, nişan vs); günlük kullanımdaki kokular ve  arkadaşlarla olan buluşmada kullandığım kokular... 

Üç farklı ben gibi aslında değil. Watsons indirimden Antonio Banderas Her Secret Temptation parfümünü 60 TL gibi bir fiyatı ile almıştım. Bu ara sıklıkla elim gidince kış aylarında özellikle şekerli ancak baskınlığı belirli bir süre sonra giden özdeşleşen kalıcı ancak size sarıldıklarında sensin bu senin kokun şeklindeki kokuları seviyorum sanırım. 

Cecile Diva kokusunu anımsatsa da durdukça kendisini sabitleyen bir yapısı var. Öncesi Antonio Banderas Her Secret Golden kullanmış birisi seçtiği kokuları başarılı buldum. Ancak yasemin kokusu seven birisi hayatımdaki en özel günlerin kokusu daima yasemin olacak. Bu bende vazgeçemediğim bir alışkanlık haline gelmiş olabilir.

 Bazı kokular size güzel anıları hatırlattığı için kalbinizin bir köşesinde yer edinirken amaçsızca tebessüm ettiriyor. Yasemin nadide bir çiçek. Belki sıradan fark edilmeyen bir çiçek. Duvar kenarında yazı anımsatan gecenin hakimi olan güzel çiçek. Ebatının çok daha fazlasını başarabilmeyi gösteren. Sizin de favori kokularınız; çiçekleriniz varsa yorumlarınızı bekliyorum....

DOKUZUNCU HARİCİYE KOĞUŞU/PEYAMİ SAFA

Geçenlerde kütüphanemi düzenlerken elimde Dokuzuncu Hariciye Koğuşu kitabı; aldığım notlara bakarken buldum kendimi. Lisede okumuştum ilk kez. Peyami Safa'nın okuduğum ilk kitabı idi. Oldukça etkilenmiştim.

Özel kitaplar vardır. Yazar kelimeleri ,duyguların dili olarak öylesine güzel kullanır ki hiç bilmediğimiz duyguları anlamaya başlarız. Aşık olmadan aşkı anlamak,  mutlulukla elindeki balonla koşan küçük bir çocuğun balonu rüzgara kapıldıktan sonraki o üzüntüsüne belki de o çocuktan daha fazla üzülmek gibi... Kitapların dünyasını seviyorum. Televizyon, sinema belki

sayamayacağım bir yığın teknoloji dünyası onların veremeyeceği bir duyguyu veren kitapların yanında sönük kalmakta. Ki o duygu; "samimi gerçeklik "en hayalperest bir kitapta dahi gerçeklik köşede bekler; o dünyaya aşina olan insanlar empati duygusu yüksek olan insanlar olur.

 İşte Dokuzuncu Hariciye Koğuşu da benim için acı duygusunu hissettiğim; karaktere üzüldüğüm kitabın bazı bölümlerinde hak verdiğim bazı bölümlerinde ise kızdığım empati dolu bir kitaptı.

Kısacası benim için de bu kitap gerçek bir acıyı hissettiğim özel bir kitaptır.

"Yalana her şey isyan etmelidir. Eşya bile; Damlardan kiremitler uçmalıdır, camlar kırılmalıdır hatta yıldızlar düşüp gökyüzünde bin parçaya ayrılmalıdır..."

         Bu alıntı dahi kızgınlıkla karışık hayal kırıklığını barındırmakta. Acı çekmenin ve ümitsizliğin somut haliyle kelimelerle tasvir edildiği bu kitabı okumayanlar var ise okumanızı tavsiye ederim.

  Nüzhet'e duyulan aşkın samimiyetine karışan içsel bir duygu yıkımı karakterde öylesine güzel yansıtılmış ki yazarı tebrik etmemek mümkün değil. 15 yaşındaki hasta olan bir çocuğu anlamak için çabalansa da şu ayrıntıyı vermeden edemeyeceğim anlamak da bir yere kadardır. Hastalığı yaşayanların üzerine gereksiz yükler koymak yerine onları bir nebze olsun mutlu edilebilinse dahi ruhlardaki acı derine işlemiş olabilir.

     "Kırkını geçmiş insanların tecrübelerine sahip olduğuma inanıyordum, fakat hala Nüzhet'e aşık olduğumu kendime itiraf edemeyecek kadar çocuktum."

           Kahramanımızın ayağındaki rahatsızlıktan kurtulabilmek için sayısız doktora görünmesi ve sonuç olarak stresten uzak bir yerde istirahat dönemi geçirmesi tavsiye edildiğinde akrabaları olan Paşa'nın köşkünde kaldığı dönem; kendi evi ve hastane geliş gidişleri atmosferini bire bir görüyormuşçasına okunulan bu kitap; kütüphanemizde olması gereken kitaplardan...

Yorumlarınızı bekliyorum.

        

SHEISEDO

           Kısır bir döngüde hissettiğiniz zamanlar oldu mu veyahut uğraşmaktan yorgun düştüğünüz zorunluluklar... Zaman hızla akıp giderken neresinden tutmaya; yakalamaya çalışırsak çalışalım bir yerlerde durduğumuz yere çakılı kalıyoruz. Hata yapmaktan korkanlar için adım atamaz derler. Bu yüzeysel bir düşünce gibi gelse de bazen adım atmak için bir adım ve bir adım ileri yerine iki geri bir ileri yol almak gerekebilir. Bu hafta sonu bunu anladım. İşin özü alışkanlıklar iyi bir  savunma mekanizması olsa da yeniliğe kucak açmaktan kaçınmamalıyız.

     Shiseido intensive anti spot serum yılbaşı indiriminden aldığım bir üründü. Boyner indirimi ile her 300 TL lik alışverişe 100 TL indirim gibi bir kampanyası vardı. Yüz lazeri sonrası cildinizdeki durumu korumak istiyorsunuz. İtiraf etmeliyim ki yüz lazeri sonrası krem konusunda biraz daha hassaslaştım. Bir ara lazer konusunu da ayrıntılı olarak anlatmak istiyorum. Shideido ürünleri; ününü fazlasıyla duyduğum gerçekten kaliteli, kişi memnuniyeti olan ürünler olarak kendini kanıtlamış. Ben de ilk kez bu ürünü kullanma fırsatı buldum. 429 TL olan fiyatının yanı sıra ayrıca 100 TL lik bir indirimi daha vardı söylemeyi unuttum. 300 TL sonrası 100 TL indirim artı hediye çeki. Pahalı bir ürün , muadil olarak daha farklı ürünler arayışında da bulunacağım ancak belirtmeliyim ki cilt tonumu eşitledi. Leke kremleri arasında bu özelliğine hemen bir artı koymalıyım. Hatta cilt tonumda açılma da hissettim. Bu ürünü ablamla ortaklaşa kullanıyoruz. Aslında iyi de oluyor iki farklı cilt tipindeki değişimleri aktarma fırsatı buluyorum. Cilt tonunda açılma onunda belirttiği özellikler arasında. Ben lazer sonrası cildimdeki reaksiyonları minimuma indirmek için kimi zaman sivilce sonrası geçen süreçte kalan sivilce lekesi olabiliyor bu durum için kullanmak amacım; temiz ve ferah bir cilt. Ablamın ise çilli bir cilt yapısı var. Bazı bölümlerinde cildinin lekelenmeleri olan bir yüz. Lekeler üzerinde gözle görünür bir durumu yakalayamadığını belirtti. Yani o şuan nötral bir yaklaşımda.

Bize danışmanlık yapan bayan kesinlikle cilde zarar vermediğini güneş koruma faktörü ile cildi koruduğunu belirtmişti. Bu yönü bana BB ve CC kremleri hatırlatsa da problemleri yoğun olmayan cilt muhafazası yapmak isteyenler için güzel bir ürün.

             

          Yorumlarınızı bekliyorum....

FAVORİLER

Kış mevsimi soğuk olmanın ötesinde oldukça soğuk. Beklenen yağmurlar, karlar geç de olsa acısını çıkarmakta sanki. Bu ara hep evde olsam da geçen hafta hemen hemen her gün dışardaydım. Haftanın sonunda not almıştım. "Kullandığım ürünleri paylaşmalıyım notu."Eklips allık fırçasını uzun zamandır kullanıyorum. Büyük markaların muadili olabilir mi emin değilim ancak ben çok memnumum. Özellikle indirim zamanı alınıp günlük kullanım için oldukça iyi olduğunu düşünüyorum. Diğer oval fırça içinde aynı düşüncedeyim. Sünger emiliminden dolayı kimi zaman elimle uygulama yapmak zorunda kalsam da pratik kullanımı ile bu oval fırça da benim için sevdiğim ürünler arasına girdi.

FRAT BOY BALM allık öncesinde alıp kullandığım ve memnun kaldığım için yeniden aldığım bir ürün oldu. Pigmentasyonu oldukça iyi olması dolayısıyla yoğun kullanmama gerek kalmadan orantılı bir şekilde kullanımla tatlı bir renk çıkıyor ortaya :)

Pembe ile şeftali karışımı ; güzel ben buradayım yerine mat bir duruşu olan bu rengi sevdim.  Doğal, bir sıcak renk vermekte..

Bu ara yeni ürünler arayışındayım. Değiştirmek istediğim alışkanlıklarım; ürünler, izlemek istediğim filmler, okumak istediğim kitaplar ve girmem gereken sınavlarla güzel geçmesini umut ettiğim bir yıl  varken bir yerden başlamalıyım değil mi!

Hafta okunmuş kitaplar ve izlenmiş filmlerle geçmekte. Umarım o yazılarımı da okursunuz yorumlarınızı bekliyorum. :)

DENEME 1-2

DÜŞ DAMLACIKLARI

                                   

         Mucizeler beklenmeyendir. Asla fark edilmeyen… İşin gerçeği; mucizenin tanımını yapmaktan fazlasıyla uzaktayim. Çok uzakta… Bir düş mesafesinin gerçekliğine sıkışmış gibiyim. Gözlerimi kapatıp hayal etmeyeli o kadar uzun zaman oldu ki. Kendimi bir mucizeni derinliğinde  hissetmeyeli… Uzaklardaki düşleri yakın hissetmeyeli. Mutluluğun nasıl bir his olduğunu. Mutluluk tanımı yapılabilen elle tutulur gözle görülür bir şey miydi? Bilmiyorum. Bildiğim ise;

       Mutluluk küçücük bir çocuğun gözlerindeydi. Kimi zaman rüyalarımda gördüğüm bir çocuktu mutluluk. Benim çocukluğumdu. Ellerini uzatmış bekliyordu sanki. Buraya kadar… Gerisi koca bir anı denizi… Gel-gitleri olan o denizde kendimi bulmaya çalışırken rastlamıştım, küçük kıza. Beni sımsıkı tutmaya çalışıyordu, bense ona ellerimi uzatmaya. Benim ellerimi tutmasını öylesine içten diliyordum ki.

       Bir düşün içinde var oluyorum.  Kaç yaşımda olduğumu hatırlayamayacak kadar küçüğüm. Koca dünyada ufacık bir benlik. Simsiyah bukleli ilkbahar toprağı gözlü kız ellerinde dört-beş balon deniz kenarında koşuşturuyor. Dedem… Ardımdan gücü yettiğince koşturuyor. Sonunda pes edip kahkahalarla beni izliyor. Mutluyuz. Yetiyor dört-beş balon ve delicesine koşmak. Koşmak mı o zaman daha güzeldi yoksa yaşanılan o kısacık mutluluk dolu anlar mı? Bilemedim. Bilememek canımı acıtıyor ve şimdi bir doğum günü gecesi… Gidiyorum. Tam tamına 25 yaşındayım. Saat 12’yi geçti. 16 Haziran 1990 yılı doğumlu bir genç kız 25 yaşının özel olması dileğini en özel yerinde saklı hazinesinde kutlamaya, hüznüne doğru yol alıyor. Ne bulmayı umut ediyorum bilmiyorum. Ne aramalı ki ne bulmalıyım?

       Büyümenin en kötü yanını buldum belki de. Ve gitmemin sebebi bu değil mi? Sebebini dile getirmekten korksam dahi konuşmalıyım. Mutluluğumun üzerinde kaç yaz geçti diye saymayı bırakıp itiraf etmeliyim. O koşan kız ben olmalıyım. Simsiyah saçlarıyla rüzgara savrulan elbisesini düzelten, özlemle canı acıyan. Özlem… Kalanlar acı çektiğini söyler. Oysa giden en büyük acıyı yaşayandır. Üniversiteyi kazandığımda dedem kimsenin görmeyeceği bir yerde elime sandık tutuşturup gerçekten yalnız hissettiğinde bu sandığı aç demişti. Gerçekten yalnız… Boynumdaki anahtarı sadece bir kere açmak için çıkardım. Ağlayarak kapattığım sandığın kapağını bir daha açmadım. Şimdi doğum günümde yalnız olmamak dileğiyle çocukluk kahkahamın kalabalığını bıraktığım yere gidiyorum. 25 yaşımda mutluluklarıma virgül koymaya gidiyorum. Gözlerimin önünde tek bir resim ellerime balonlar mavi elbisemle koşturuyorum. Dedem bana gülümsüyor. Kollarını uzatmış beni bekliyor ve ben küçücük bir çocuk oluyorum. Biliyorum bu yolculuk hüznün labirentlerinde olacak. Bir karanlık ve bir aydınlık göreceğim. Gün ışırken geçtiğim şehirlerin ışıkları söndürülecek. Bir hayal deryasında şehirlerin ışıkları söndürülecek. Bir hayal deryasında kaç ev, kaç hayatı geride bırakacağım, kendi evime ulaşmak için. Kimse söylememişti. Büyümek zormuş sahiden de. Şimdi çıktığım yolun amacını biliyorum ama. Ellerimde sımsıkı tuttuğum sandığım biliyorum. Bir gece ve bir gündüz sonrasında… Devamını getiremediğim kelimelerim tamamlanacak. Rüya gibi özlemlerime bırakacağım kendimi. Çocuk olmanın gerçekten mutlu ettiği zamanlara teslim ettiğim kendimi. Anlattığımda bana tuhaf bakıyorlar. Evet ben teknolojinin dahi ürünü bilgisayarın dilinden anlayanım. 

İnsanların bildiği tanıdığı notlarım arasında b-bulunan bir çift kelime. Bilgisayar mühendisi… Oysa ona her baktığımda korkuyorum. Her an her saniye bizden alıp götürdüklerinden korkuyorum. Sağ taraftaki koltukta oturan o küçük çocuğun ellerinde gördüğüm saatlerdir düşmeyen telefondaki oyunlardan korkuyorum. Elleri toprağa değmeden soğuk, metal bir nesnenin oyun komutlarında.

       Güneşi okulda giderken hisseden bir çocukluk. Ben yaz çocuğuyum. Yağmur damlaları birer birer bana hatırlatıyor sanki. Koşturarak nefes aldığımız günleri. Ağaca tırmanırken kanayan dizlerimi ve düştükten sonra kalkışımı. Kalkardım daha güçlü. Annem, babam ve dedem ellerinde bir bezle silerdi kanayan yaralarımı. Yaralarım dahi nefes alırdı. Bilirdim iyileşeceklerdi. Oyunlarımız nefes alırdı. Eller o metalden çok daha canlı oyunlar oynuyordu. Pamuk şekerlerimizle katıldığımız oyunlardı.

         Elif uyumuştu bir süre sonra. Yorgunluk hüznüne karışırken gözleri dayanamamıştı geceye. Uyandığında ise nefes düzeni çoktan değişmişti. Yüzleşmek önce havada başlardı. Aynı havayı solumak düşünceleri yeniden imar ederdi. Kızgınlığını yeniden hatırlamış kalbini tutmuştu. Sorular duygularının gölgesinde kıvransa da ilerlemekten vazgeçmeyecekti. Biliyordu. Dedesinin vefat ettiğini söylemeyişlerine mi kızmıştı yoksa hayattaki tek gerçek oyun arkadaşını kaybettiğine mi… Dedesi çocukluğuydu. İnsan çocukluğunu kaybederse mutlu olabilir miydi? Mırıldandı otobüsten inerken; “çocukluktu tek mutluluğumuz.”  Dedesinin mezarına değil hep koşuşturdukları sahile gitti. Mavi aynı maviydi. Pamuk şekerci Mustafa amca aynı yerindeydi. Birazdan mavi elbiseli bir çocuk ve dedesi geçecekti. Öyle düşünmek istedi. Sayamadığı saatler boyunca bekledi. Neden sonra kalkıp bir pamuk şeker aldı. Gözyaşları durmuyordu artık hıçkırarak korkmadan ağlıyordu. Tıpkı çocukluğundaki gibi. Çocuk ağlardı ya büyük! Ağladıkça ağladı. Durmadı, ta ki…  Omzuna  dokunan bir el gözyaşlarına set olana dek.

“Dede…”

“Elif!”

“Dede, gerçek olduğuna öylesine inanmak istiyorum ki. Gerçekliğin sıkıcı tarafı canımı yakıyor. Hayalsin biliyorum. Ama o kadar çok isterdim ki önce gelebilmeyi. Sana anlatabilmeyi. Sandığım… Onu bir kere açabildim. Her şeyi saklamışsın. Mavi elbisemi, beyaz saç tokamı ve anı defterimi saklamışsın özenle. Sen vermiştin bu defteri bana. Mutlu olduğun anları yaz demiştin.”

       Mutluluk şimdi uzaktan el sallıyor sanki her insana. Oysa bu sandık bana öğretti ki; mutluluk bu sandık. Benim sandığım. Anılarım bu sandıkta kalbim acıdığında, düşlerim kırıldığında bu sandığı açmıştım. Şimdi de öyle. Sen gittin. Düşlerim kırık kalbim çok acıyor. Ne yapmalıyım?”

“Ne yapman gerektiğini biliyorsun bence! Her zaman da bildin. Küçücükken gözlerini kapar etrafını dinlerdin. Zaman sadece insanları değil çevreyi de değiştirir. Şu binalar, çocukluğundaki yerlerden farklı değil mi? Ama bu farklılıklar çoğu zaman insanı yormaz. Bunu unutma. İzle, çocukluğundaki gibi ve sev. Anılarını sevdiğin gibi değişimleri de sev. İnsanlar anılarından çıkmazlar. Bir pamuk şekerci de gördüğün mutluluğu hayatından ayırma.”

“Dede!”

   Tebessüm en güzel ilaçtır kimi zaman. Biliyordu dedesi bir süre sonra kaybolacaktı. Ellerinde düş dünyasının kapılarını açmak için bekleyen sandığı usulca bende varım diyordu. Unutma! Elif yavaşça boynundaki anahtarı çıkarıp çevirdiğinde gözyaşlarına kahkahalar karışmıştı. Eski bir fotoğraf makinesi. Nasıl görememişti? Şaşırmıştı. Yanıbaşından gelip geçen insanların bakışları umurunda değildi. Çocukluk fotoları ve heyecanları. Düş damlacıkları birer denize dönüşüyordu şimdi. Sessizce mırıldanıyordu Elif;

“Pamuk şeker çocuklukları yaşayan çocuklardık biz. Pembe düşleri olan umutla bakan… Şimdi her düş kırıklığımızı zamana atıyoruz.  Sorumluluğu ona yüklemek kolay geliyordu belki de . Biliyorum eskiyi özlemek adı altında çok anımızı özel kılacağız. Anlatacağım çocukluğumu çocuklarıma. Sobalı evlerimizle dedelerimizle, anneannelerimizle, babaannelerimizle oturuyoruz. Ve bir düş anlatılıyor bizlere. Kaf dağının ardındaki masalını aramaya giden cesur insan oluyoruz kimi zaman… Masalın sonunda iyiler kazanıyor. Sonra büyüyoruz salıncaklarımızda en uzağa, en yükseğe yükselmeye çalışırken. Ellerimizdeki oyuncaklarımız değişiyor, uzaktaki yakın oluyor. Ve bir mutluluk düşünde yakın oldukça uzağa düşüyoruz. Pes etmiyoruz.”

          Elif, anahtarı yeniden boynuna taktığında biliyordu. Dedesi ona bir sığınak bırakmıştı. Bu sığınak küçük, gül işlemeli koca bir E harfinde saklı anılar sığınaydı. Pamuk şekerci Mustafa amcadan alabildiği kadar pamuk şeker alıp ilerledi. Parktaki tüm çocuklara dağıttıktan ilerledi. Tıpkı bir merdivenin basamakları gibi birer birer çıkıyordu evine doğru giden yolun basamaklarını. Evininin kapısına uzanan elleri artık kapı ziline uzanabiliyordu. Büyümek aslında bu kadar basit miydi sahiden? Cevapsız soruların yorgunluğuydu büyümek, biliyordu. Aklından geçen yegane cümleydi Tekrar etti. Tüm yorgunluğuna rağmen;

“Anne! Ben geldim…”

(Bugün içimden kendi yazdığım hikayemi paylaşmak istedim)

ESİR ŞEHRİN İNSANLARI

  Düşünüyorum da 2017 yılının en güzel tarafı okumak istediğim kitaplarımı okumuş olmam. En azından planlarımın bir kısmını kapsayan o parçayı yaptım. 2018 yılı için de okumam gereken kitap köşesi yaptım :) Umarım gerçekleştirebilirim. 

      Kemal Tahir Esir Şehrin İnsanları üçlemesinin ilk kitabı olan Esir Şehrin İnsanları oldukça akıcı bir kitap. Tarih kitaplarına karşı önyargılarımız sıkıcı olduğu yönünde ne yazık ki var. Ancak Kemal Tahir'in usta bir kalem olduğunu kitap bitiminde bir kez daha kabul ediyorsunuz. 

Serinin üç kitabını da bitirmiş birisi olarak eleştirmek kesinlikle haddim değil ancak yorumlarımı yazmalıyım diyorum. Sadece şu gerçekliğe sığınıyorum. Üçleme kitaplarında kesinlikle ilk kitap sonrası beklentileriniz daha fazla olduğundan beklentileriniz karşılanmayınca biraz üzülüyorsunuz. Epik, destansı son yerine daha durağan aslında ucu açık durumlarla karşılaştım. 

Güzel alıntılarla altını çizdiğim sayfaları oldu. Aslında duyguları yansıtmak; o duygularla karakterlerin gerçekliğini sorgulamak yerine evet bir yerlerde böyle bir insan var ve ben onunla tanışmalıyım hissini yansıtıyorsa başarılıdan da öte klasikleşmiştir. 

Esir Şehrin İnsanları da benim için böyle bir kitap oldu.

 "Umudunu yitiren her şeyi yitirmiş olur."

Sıradan ancak altını dolu dolu çizmek gerekilen bir cümle. Umut narin bir çiçektir. Fazla su fazla güneş değil yeterince güneş yeterince su ve düzenli ilgi... Umut olmadan olmaz umutsuz hele hiç olmaz.

       Roman Milli Mücadele yılları ve daha sonraki dönemde yaşanan olayları anlatmakta. İstanbul'un işgali sırasında Türklerin bu işgale karşı olan tavırları üç grupta yansıtılmakta. 

Her şeyi oluruna bırakan insanlar, İstanbul Hükümeti'nin tarafını tutanlar ve Kuvayı Milliciler... 

Bu üç grubun olaylara karşı bakış açıları çerçevesinde oluşmaktadır roman. Kitabın ana kahramanı Paşazade Kamil Bey yaşadığı ekonomik sıkıntılar nedeniyle işgal altındaki İstanbul'a dönme kararı sonra yaşanan olaylar; özellikle Kamil Bey'in gel gitlerini anlamak isterken kendinizi karısı Nermin'e kızarken buluyorsunuz. 

Nermin Hanım ve ailesi (eniştesi ve halası) kuzeni, kızları Ayşe romanın ana kahramanlarından. Kamil Bey İstanbul'u ve Milli Mücadele dönemini benimserken durumdan çıkar sağlamaya çalışanlar; bir haber olanlar kendinizi İstanbul karmaşasında buluyorsunuz.       

  "Güldüm bu gülüş benden eziyet gibi geçti." Kamil Bey'i kitabın sonunda yalnızlığı ile baş başa bırakırken devamı nerede demekten kendinizi alamıyorsunuz.

Yorumlarınızı bekliyorum...