ADANA'DA SONBAHAR

Mevsimler de insanlar gibi huzur bulacakları yere doğru yol almak istiyorlar. Onlarda nefes alıyor ve nefes veriyorlar. Hatta ölüyorlar bizlerden farkı daha umutlular. Umuda çiçek açmaları ne kadar uzun sürerse dursun daha sabırlılar ayrıca. Adana'ya döndüğüm de sıcaklığın yerini muntazam bir derinliğe bıraktığını anladım. Takvim yaprakları hayatımızda eskisi gibi olmasa da bugün uzun zamanda sonra bir yaprak kopardım gördüm ki 1 Eylül...Sonbahar gelmiş. Kışı pek de sert olmayan bir memleketiz sıcağında ise yaylalarımız kurtarıcı olur çoğu zaman. O yüzden bahar kısa süren bir tebessüm gibi gelir. Yaz ayında esen hafif bir rüzgar yada mutluluk...Ardınca gelen kışı umursamadan. Bugün öylesine yürüdüm. Anlamını koymadan kendimi bir parka attım. İzledim her yeri, her bir noktayı en çok da insanları... Kalabalıklarda kaybolmaya öylesine alışmısız ki en çok kendi yalnızlığımızı duyduğumuzu düşünürken başka yalnızlıklara kulak verdim. Belki de sadece duymayı dinledim. Biliyorum hayat büyüdükçe kalabalıklaşan bir paragraf yığını başladığım kelimeyi unuttuğun izin verildiği kadar hikayende yol almak zorunda olduğun... Fakat başka yalnızlıklara kulak vermeyi unutursak o zaman gerçekten yalnız hissetmez miyiz? Sonbahar tüm kırılganlığı ile bana da uğradı sanırım. Olsun biliyorum ki her mevsim hayati dillendiren bir sırdaş gibi...Bu yüzden Hoş geldin sonbahar!

Düşünce Günlüğü

Eveeeet....Gece paylaşımı yapılmaz böyle derseniz anlarım fakat yarına yaylaya yolculuk varsa efendim gitmeden güzel şeyler yapmak istersiniz😊 ilk defa yaptığım bu tarifi herkesler çok beğendi. 

Biliyorum çok güzel pastanelerimiz var şehirlerimizde, fakat kendi elimizle yaptığımız hamur işleri bir başka oluyor sanki. Seviyorum hamur işleriyle uğraşmayı her ne kadar yaptığım kadar yemesem de (iyi ki yiyemiyorum çünkü çok çabuk kilo alan birisiyim) yapmak bir çeşit terapi gibi. Düşüncelerim benim fazlasıyla yorduğunda kendimi mutfakta bulurum, farkına dahi varmadan. Çok fazla yemek çeşidi bilmem belki ama uğraşı ve öğrenmek isteği çocukluktan yadigar hele ki bir Adanalı olarak adana yemeklerini yapmayı bilmemem büyüklerin tabiriyle yeni nesil olduğumun göstergesi olsa da öğreneceğim eninde sonunda. İsraf etmeden düşüncelerimi yaptığım yemeklerle yorgunluk atacağım. Yazarak yorgunluğumu anlatacağım yemeklerle de yorgunluklarımı azaltacağım. Hayat insanın karşısına neler çıkacağının toplamı olan bir kitabın adı gibi. Bu ara sıklıkla düşünüyorum. Bir kitabın sayfasını açmadan önce kapağına bakarız değil mi ben kitabın arkasına bakarım hatta son sayfayı okurum kimi zamanda. En çok bu huyuma kızıyorum. Güvenli adımlar atmaya çalışırken kaçırdığım anların pişmanlığına kızıyorum. Öğreniyorum. Bazı duygular öğrenilir bazıları ise bin bir zorlukla zaten senin ruhuna kazınmıştır,  biliyorum. Yolculuklara alıştım seviyorum da. Fakat yaş aldıkça alışkanlıklarıma daha çok bağlandığımı fark ediyorum. Yol ayrımlarında kendi cesaretsizliğime kızsam da alışıyorum.

    Alışkanlıkların hayalleri yavaş yavaş tükettiğini öğreniyor insan. Ve ne kadar güçlü olduğunu anlıyor insan tüm bu alışkanlık ve düş kırıklıklarına rağmen yeniden hayal kurmaya başladığında... Asla kararlarınızda arada kalmayın. En kötü karar, kararsızlıklar dan iyidir diye boşuna söylememişler. Yavaş yavaş da olsa anlıyor insan yeniden hayal kurmaya başladığında. Hayaller yaşamın gülen yüzü değil mi...

NOTHING HILL

Bugün garip bir Ağustos günüydü...

 Sıcaklığın yerini inanılmaz bir rüzgara

 bıraktığı güneşin yüzünü utanarak gösterdiği 

bir gün. İnsanlar gibi mevsimlerin de ruh

 halleri karışıyor ara sıra. Sanırım sonbaharı

 yavaş yavaş benimsemeye başladı 

Ağustos ayı. Eylül yalnız bir ay. 

Yalnız ve sakinliğin ardında koşuşturmalı 

bir ay. Evde sıkıntıdan ne yapmalıyım 

derken;yıllar önce izlediğim Notting Hill filminden bir görüntü aklıma takılıyor. Hugh Grant'in mevsimleri yaşayan o yalnız yürüyüşü... Bilinçaltım sonbahar sevgisini 

acaba o sahneden mi aldı bilemem 

fakat filmden çok o sahneye hayran 

kalmıştım. Aşk Engel Tanımaz... 

İzlemiş olanınız mutlaka vardır. Müthiş bir 

klasik olan bu film benim için sonbahar güzelliğinde olan bir filmdi. Yazın canlılığının uğurlandığı fakat sonbaharın ruhundaki kışın capcanlı yaşadığı bahar tadında bir aşkın filmiydi. Aşk hikayesi bir yana

 Hugh Grant'in kitapçı dükkanında

 kaybolmak istediğimi hatırlıyorum.

 Neden bulunduğum şehirde öyle bir kitapçı dükkanı yok diye üzülmüştüm. Sanırım 

saatlerce ellerim kitap raflarında aradığım 

kitabı bulmak bahanesiyle durabileceğimi düşünmüştüm. Filmlerdeki ayrıntılar 

izleyenlerin zihninde bir başka dünyanın

 kapısını açıyor sahiden de.

 Filmdeki kitapçı dükkanı, mevsimler ve 

Hugh Grant karakterinin yani Will Thacker'ı bakışlarıyla, çekingenliğiyle en çok da 

gülüşüyle belki de karakterin kendisinin ile inanamadığı zamanlarda ortaya çıkan

 cesareti ve Anna'nin(Julia Roberts)

 

"I'm also just a girl, standing in front of a boy, asking him to love her." 

cümlesi filmi akıllara kazıyan ayrıntılar 

değil mi? Anna'nın bu cümlesinin 

saflığı insanın kalbini yakalıyor. 

Eski ve yeniye dair. Tıpkı bir kar küresi gibi tepetaklak olduğunda dünyamız; yanımızda sevdiklerimiz olsun isteriz değil mi... 

Bu yüzdendir arayışımız sonlanmaz. 

Bizi gerçekten sevecek insanlar bekleriz. 

Anna'nın kalbini açmasından sonra kendimi 

onun gibi değil de sevgisini beklediği 

insan gibi hissetmiştim. İnanmak isteyen fakat sonradan anlayacak olan fark ettiğinde de beklenilmeyeni yapan. 

Aşk hakkında sayılamayacak kadar hikaye, 

film ve şarkı yapılmadı mı? Yapılmaya da devam edecek. Aşkın hikayesine klişe demenin 

yanlış olduğunu düşünüyorum. ü

Klişe olan biziz. Zamanı kendimize suç ortağı yaparak düşüncelerimizin saflığını kaybetmekle kendimizi bir rutine kaptırdık.

 Herhangi bir koşuşturmada mutlu

 olduğumuza inandık. Kalabalıkların 

yalnızlığımızı örteceğini sandık. Oysa Anna ünlüydü fakat sıradan bir kız olduğunu  itiraf edecek kadar özeldi.

                     

Bu ikilinin uyumu hangi kelimelerle 

ifade edilirse edilsin bence mükemmel 

kelimesi en uygun olan. Bazı sahnelerde 

soğuk gelen o tavrı bu inanılmaz gülüşle 

kapatan Julia Roberts'a hayran olmamak 

elde değil. Hugh Grant'in bu film dışında izlediklerim arasında bu kadar 

sevdiğim filmi bir daha olmadı. 

İnsan sormadan edemiyor karakteri yaşatan onları oynayanlarsa zihinlerde kalanları 

canlı tutan bizler için daha kaliteli filmler yapılamaz mı... Son zamanlarda 

sinemaya gittiğimi unutacak kadar

 uzak kaldım sinemadan. 

Bu yüzdendir ki eski filmleri izliyorum.

 Benim için özel olanları da sizlere 

paylaşmaya çalışacağım. 

Duyguları ve hikayeleri özel kılan

 filmler olduğu sürece hayat daha güzel 

olacaktır....